Հայաստանի Հանրապետության Independent Landscape տաղավարը

1990 թվականին անկախության շեմին գտնվող Հայաստանում ազգագրագետ Լևոն Աբրահամյանը Հայաստանի թատերական գործիչների միության «Բեմ» ամսագրում հրատարակեց «Ծեսը, նախաթատրոնը և թատերական հրապարակը» հոդվածը, որում օգտագործվել էին լուսանկարիչ Զավեն Խաչիկյանի լուսանկարները։ Այսօր՝ քառորդ դար անց, նրանք այդ հրապարակումը վերընթերցելու հնարավորություն են ընձեռում:

Գյումրին քսաներորդ դարում երկու երկրաշարժի ենթարկվեց, և եթե 1926 թվի երկրաշարժը ավերեց քաղաքի մի շարք տներ և դարձավ միայն պատմություն, ապա 1988-ի երկրաշարժը ավերակ դարձրեց ոչ միայն շինությունները այլև քաղաքի հոգին:

Փաստորեն, ժամանակակից գերեզմանոցը, եթե բացառենք նրա որոշ հին ավանդական հատվածները (որոնք արագ վերանում են), ժամանակակից հայաստանյան բնակավայրային կենսապատկերի ամենաարտառոց և առայժմ կոնցեպտուալ որևէ լուծում չունեցող բաղկացուցիչն է:

"Առաջ տված" տները նպատակ ունի քարտեզագրել անվերջ թվացող քաղաքային ֆենոմենի՝ ընդարձակումների յուրահատկություններն ու հասկանալ դրանց սոցիալական և հոգեբանական արմատները։

Մեծամորը Հայկական ատոմակայանի բանվորական ավանն է, որն ինձ համար բյուրեղացնում է Հայաստանի պատմության նորագույն շրջանի ֆենոմենները՝ սկսած խորհրդայինից մինչև այսօրերի Հայաստանը։ Այն տեղական ազգային տարրերով «համեմված» մաքուր սովետական մոդեռնիստական ծրագիր է, որը տապալվեց Խորհրդային Միության կենտրոնական ֆինանսավորման կասեցման և բնապահպանական ակտիվիստների ճնշման հետևանքով ատոմակայանի դադարեցման պատճառով։